Hayatımızın karanlık sayfaları vardır; hatırlamak istemediğimiz ve umudumuzu yitirdiğimiz! Acı ve hüznün tam ortasında kaldığımız o sayfalar. Kimimizin karanlık sayfaları bir diğerine göre daha fazladır. Kiminin de aydınlık sayfaları ışık tutar yaşam damarlarına, kan pompalar kalbine!

İnsanların hata yapması kadar doğal bir şey yoktur. Hata yapmayan insan, zaten yaşam felsefesini ve defterini açmış sayılmaz. Bizleri de olgunlaştıran hatalarımız değil midir? Hayatta iki şey vardır. Olmak ya da olmamak!

Yaklaşık 4 ay önce bir dergi çalışması yapmaya karar verdik. “Eğitime dair ne varsa” “Eğitim ailede başlar” Ogün bu gün bu şehrin neden eğitimde sonuncu sıralarda olduğunu daha çok anlamaya fırsat buldum. Eğitim denince her şey duruyor. Öncelikle eğitim, eğitim yuvalarında anlam bulmalı!
Sokak çekimlerine başladık.. Yaklaşık 80’ne yakın çöp toplayan çocukla görüşme fırsatı yakaladım. İşte o zaman karanlık sayfalara nasıl ışık oluruz ya da olurlar dedim. Eğitim dergisi şöyle dursun acı bir tablo vardı önümüzde..Sanırım sekiz yıllık eğitim mecburi denilmişti yasalarda.. Eğer ben yanlış bilmiyorsam)
Bakın çocukların %80’ni hiç okula gitmemiş. Bunların yaklaşık % 20’ si okula başlamış fakat daha sonra yokluktan okulu bırakmak zorunda kalmış. Çocuklardan bir tanesine sordum okusaydın ne olmak isterdin? Doktor dedi, diğeri öğretmen, diğeri asker bir diğeri yine öğretmen ve böyle sıralanıp gidiyor minik dudaklardan çıkan istekler.
Gerçek olan bu çöp toplayan çocukları hiç mi kimse görmüyor? Sen okula gidiyor musun ufaklık diye sormuyor? Demek ki önemsenmiyorlar. Bence bu konuda yetkililer milli eğitim veya valilik kolları sıvamalı ve çöp toplayan çocuk avına çıkmalı.. O zavallı masum minik eller çöp değil defter tutmalı. Yetkili makamlar geçici süre ile bir komisyon oluşturmalı ve görevlendirilen yetkililer çıkıp sokak sokak çöp toplayan çocuk arayarak okula gidip gitmediklerini tespit etmeli.. Toplum olarak sorumluluklarımızı yerine getirebiliyor muyuz?
Bu arada çocuklar öylesine bilinçli ki “ailemiz ceza almasın, yasak biliyoruz ama yokluk abla para pul yok ki okula gidelim” demeyi de ihmal etmiyorlar.
Günde 3 milyon kazanmanın sevinci ve çöpte buldukları pınar süt şişesinin kalanını içmenin mutluluğu ile evine dönen çocuklardan bahsediyorum.
Hepimiz hayat sahnesinde rollerini oynayan oyuncuların ta kendisiyiz.
Burada acı roller üstlenen oyuncularımızı karanlık sayfalardan çıkarmalı ve aydınlık gelecek için hayata ışık tutan başarılı oyuncular olarak rollerini devam ettirmelerini sağlamalıyız.